🦙 Czy Pies Moze Sie Zarazic Od Kota

Większość chorób, z którymi borykają się koty, dotyczą głównie ich organizmów. Tymczasem można wyróżnić kilka dolegliwości atakujących ludzkie ciało. Najczęstszym powodem występowania wśród ludzi chorób odzwierzęcych jest nieprzestrzeganie zasad prawidłowej higieny. CZYM CZŁOWIEK MOŻE SIĘ ZARAZIĆ OD KOTA? W środowisku naukowym występuje znane określenie chorób odzwierzęcych pojawiających się u ludzi, mianowicie zoonoza. Oznacza to, że wirusy, bakterie, grzyby bądź pasożyty bytujące w organizmie czworonoga przechodzą na człowieka. Zakażenie najczęściej następuje w wyniku bezpośredniego kontaktu z chorym kotem bądź nosicielem, któregoś z patogenu. Dodatkowo okazuje się, że niebezpieczne bywają także wydzieliny i wydaliny zwierzęcia. Tymczasem większość chorób odzwierzęcych pojawia się bardzo sporadycznie, dlatego zachowując prawidłowe zasady higieny, można powstrzymać rozprzestrzenianie się schorzeń wynikających z kontaktu człowieka z kotem. Co więcej, istotną rolę odgrywa także prawidłowa profilaktyka zdrowotna pupila. Przy okazji należy mieć świadomość, że człowiek jest w stanie zarazić kota swoimi chorobami. WŚCIEKLIZNA U KOTA Wścieklizna jest niezwykle groźną chorobą. Niestety jest to nieuleczalna dolegliwość, która może przejść z organizmu zwierzęcia na człowieka. Źródłem wścieklizny są wirusy rodzaju Lyssavirus. Czworonóg pogryziony przez zwierzę chorujące, czyli lisa bądź psa, może przekazać patogen innym organizmom. Dlatego najbardziej zagrożone na zakażenia są osobniki wychodzące na zewnątrz lub te żyjące na wolności (czyli te w dużej mierze bezpańskie). Należy wiedzieć, że patogen ten wydalany jest przez wydzieliny takie jak ślina. W związku z tym do największej liczby zakażeń dochodzi właśnie poprzez ugryzienie, przez które dochodzi do bezpośredniego kontaktu z wirusem. Tym samym oznacza to, że człowiek ugryziony przez zwierzę na przykład kota, powinien udać się natychmiast do lekarza w celu wyleczenia wścieklizny. Należy wiedzieć, że ta choroba zakaźna składa się z etapu o nazwie – inkubacja. W tym okresie istnieje duża możliwość na utworzenie odpowiedniej odporności organizmu poprzez zastosowanie szczepionek oraz antyoksydantów. Jest to niezwykle ważne w celu zablokowania wirusa w trakcie jego wędrówki do układu nerwowego. Nagła śmierć powstała w rezultacie działania wirusa wścieklizny ściśle związana jest z pojawieniem się ostrego zapalenia mózgu. Na terenie Polski istnieje obowiązek szczepienia psów przeciwko tej chorobie zakaźnej. Natomiast w kwestii kotów jest to jedynie wolna wola opiekuna. Jednak fachowcy zalecają szczepić koty, aby te nie stały się potencjalnym źródłem zagrożenia dla innych organizmów. TOKSOPLAZMOZA Toksoplazmoza to najbardziej znana i najmocniej rozpowszechniona choroba odzwierzęca pochodząca od kotów. Wywołuje ją pierwotniak o nazwie Toxoplasma gondii. Największym zagrożeniem w występowaniu tego patogenu w organizmie kota jest fakt ten, że nie wywołuje on w większości widocznych objawów. Jedynym możliwym symptomem zarażenia się przez zwierzę toksoplazmozą jest biegunka. Okazuje się, że mruczki domowe zazwyczaj się nosicielami tych chorobotwórczych pierwotniaków przez krótki czas. W przypadku zakażenia się Toxoplasma gondii przez człowieka choroba ta również przebiega bez większych objawów klinicznych. W wielu przypadkach przypomina ona zwykłą grypę. Ta odzwierzęca choroba stanowi największe zagrożenie dla ciężarnych kobiet. Jest to związane z działaniem pierwotniaka na rozwój płodu, a raczej jego uszkodzenia. Może także doprowadzić do powstania groźnych wad oraz wywołać poronienie. Aczkolwiek toksoplazmoza jest niebezpieczna głównie dla kobiet przechodzących przez tę chorobę po raz pierwszy. Oznacza to, że organizm nie zdążył wytworzyć przeciwciał, a tym samym nie posiada on odporności na tego typu pierwotniaki. Jak kobieta w ciąży może ochronić się przed toksoplazmozą? Najważniejszą informacją w tym wypadku jest to, że nie należy usuwać kota z domu. Choć wiele osób właśnie w taki sposób doradza przyszłym matkom, a nie jest to najrozsądniejsze zachowanie. W takich okolicznościach ciężarna kobieta powinna zachować szczególną ostrożność, a co najważniejsze – przestrzegać podstawowych zasad higieny. Oznacza to, że zmiana zanieczyszczonego żwirku wraz z dokładnym oczyszczaniem kuwety powinna zabezpieczyć przyszłą mamę na ewentualne zakażenie się pierwotniakiem Toxoplasma gondii. Najlepiej, aby kobieta zleciła tę czynność innemu domownikowi. Ma to związek z oocystami, które to właśnie mają działanie chorobotwórcze. Pojawiają się one przede wszystkim w odchodach kota, natomiast ich obecność w organizmie zwierzęcia wynika z połknięcia mięsa czy wody, w której występowały te formy przetrwalnikowe. Należy wiedzieć, że oocysty są obecne w kale u 0,8 do 1% osobników należących do tego gatunku zwierząt. Co więcej, okazuje się, że te, które zostały wydalone jak najszybciej poza organizm kota mają najmniejszy stopień zarażenia. Okazuje się, że czworonóg ten pozbywa się ze swojego ciała form przetrwalnikowych pierwotniaka Toxoplasma gondii maksymalnie do 20 dni od zakażenia się. Dodatkowo sytuacja ta pojawia się tylko raz w życiu kota. Tymczasem największa liczba osób choruje na toksoplazmozę w wyniku zjedzenia surowych, nieumytych bądź niedomytych warzyw i owoców, jak również surowego – tatara, czy niedogotowanego mięsa. Do zakażenia dochodzi także w momencie wypicia wody zawierającej oocysty lub poprzez nie umycie rąk po kontakcie z surowym mięsem. CHOROBA O NAZWIE „KOCI PAZUR” Choroba kociego pazura nosi nazwę bartonelloza. Wynika ona ze źródła tego schorzenia, czyli bakterii Bartonella henselae. Patogeny te przenoszone są przede wszystkim przez pasożyty zewnętrzne kotów, czyli pchły. Okazuje się, że czworonogi domowe stają się w takiej sytuacji bezobjawowymi nosicielami choroby. Z kolei u człowieka choroba kociego pazura jest następstwem zadrapania, podrapania czy też ugryzienia przez zwierzę zakażone. Część osób nie wykazuje, żadnych klinicznych objawów ewentualnie ich symptomy mocno przypominają pospolitą grypę. Jednak u dzieci oraz młodzieży o obniżonej odporności mogą przejawiać się objawy takie jak: • zmiany pojawiające się na powierzchni skóry, zwłaszcza w okolicy powstałej rany. Zazwyczaj obszar ten zarumienia się, powstają grudki oraz pęcherze, które w wyniku pęknięcia zostają osłonięte przez strup. Dodatkowo węzły chłonne powiększają swoją objętość, tym samym stają się twarde i pod wpływem ucisku, bolesne. • jeżeli węzły chłonne wypełniają się ropą, istnieje duża szansa, że zacznie ona wypływać na zewnątrz i pojawia się możliwość utworzenia się przetoki. • zapalenie w obrębie spojówek. Jeżeli osoba zakażona ma obniżoną odporność w bardzo znacznym stopniu, w takiej sytuacji pojawia się konieczność zastosowania terapii antybiotykiem. Walka z chorobą kociego pazura polega przede wszystkim na zapobieganiu pojawiania się pcheł na ciele kota. CHLAMYDIOZA Dolegliwość o nazwie chlamydioza jest rezultatem działania przez bakterię Chlamydophila felis. Zwierzęta zarażone tego typu patogenem chorują przede wszystkim na zapalenie spojówek. Jej głównym objawem jest obfity wysięk o surowiczym wyglądzie, wypływający prosto z worka spojówkowego. Dodatkowo pojawia się obrzęk samej spojówki, jak również kot nadmiernie mruży oczy. Symptomy oznaczające na infekcję układu oddechowego pojawiają się wyjątkowo rzadko. Leczenie zwierząt następuje poprzez wykorzystanie kropli do oczu zawierających w swym składzie antybiotyki. Jak również antybiotyk o ogólnym działaniu oraz preparatów podnoszących odporność całego organizmu. Należy wiedzieć, że bakterie z grupy Chlamydophila felis tylko w nielicznych przypadkach przenoszą się na ludzi. Dlatego warto zadbać o prawidłową higienę rąk po kontakcie z chorym osobnikiem. Natomiast obecne szczepionki dla kotów przeciwko chlamydiozie aplikowane są podczas immunizacji przeciwko panleukopenii oraz kociemu katarowi. GRZYBICE SKÓRY Każdy właściciel zwierząt powinien wiedzieć, że choroby skóry spowodowane pojawieniem się grzybów w bardzo szybki sposób rozprzestrzeniają się wśród domowników. Najczęściej jest to: Dermatofitoza – schorzenie to wzniecane jest w wyniku działań grzybów z rodzaju Microsporum canis. Organizmy te pojawiają się również wśród ludzi i innych czworonogów. Najczęstszymi objawami uwidaczniającymi się u kotów to przerzedzanie się sierści, a co się z tym wiąże, pojawienie się łysych okolic na ciele zwierzęcia oraz łupież. Zazwyczaj przebieg leczenia tego typu dolegliwości polega na miejscowym oraz doustnym stosowaniu środków przeciwgrzybicznych, jak również podaniu szczepionki zwalczającej grzyby. Schorzenie wywołane Microsporum canis w dużej mierze atakuje głównie dzieci, osoby w podeszłym wieku oraz takie z niską odpornością. Gdy zwierzę jest zarażone, zalecane jest używanie rękawiczek ochronnych, dokładne i częste mycie rąk oraz dezynfekcja powierzchni, na których przebywał. Takie działania mają na celu likwidację zarodników chorobotwórczego – źródłem tego zakażenia są grzyby z rodzaju Sporothrix schenckii. Ich głównym miejscem bytowania jest drewno, gleba oraz rośliny. Jest to stosunkowo rzadkie schorzenie pojawiające się wśród kotów. Zazwyczaj zakażenie pojawia się w miejscu uszkodzenia skóry, która miała kontakt z miejscem wegetacji grzyba. Styczność z tym organizmem powoduje ropne zapalenie skóry, którego głównym objawem jest tworzenie się grudek, pęcherzy i guzków. Następnie wykwity skórne zamieniają się w różnego rodzaju owrzodzenia wypełnione ropą. W leczeniu tej przypadłości stosuje się preparaty przeciwgrzybiczne oraz szczepionki, podawane miejscowo i również choroba wywołana grzybami nazywana grzybicą strzygącą. Symptomem takiej dolegliwości są zmiany o owalnym kształcie występujące na owłosionej skórze. Sprawia to, że włosy się przerzedzone, a więc skazy w wyniku działania grzyba są wyraźnie widoczne, a czasami na ich miejscu tworzą się ropne zmiany. Leczenie tego rodzaju grzybicy jest mozolne, żmudne i długotrwałe. ROBACZYCE Pasożyty wewnętrzne atakują ludzi oraz wszystkie zwierzęta poprzez układ pokarmowy. Do zakażenia dochodzi zazwyczaj w momencie połknięcia jaj tych organizmów. Jednak człowiek w niewielkich przypadkach staje się głównym żywicielem, przeważnie jest on przypadkowym ogniwem w takim wypadku. Przedostanie się form przetrwalnikowych do ciała człowieka, przede wszystkim wynika z braku przestrzegania zasad prawidłowej higieny. Glistnica (toksokaroza) – dolegliwość tą wywołuje glista kocia. Jej głównym źródłem zarażenia są połknięte (przeważnie przez dzieci) jaja wraz z żywnością bądź wodą. Należy wiedzieć, że istnieje większe prawdopodobieństwo zachorowania na glistnicę wśród najmłodszych poprzez zabawę w zanieczyszczonym odchodami piasku czy trawie, aniżeli w związku z bezpośrednią stycznością z chorym kotem. Aczkolwiek człowiek nie jest organizmem, w którym dochodzi do całkowitego rozwoju glisty. Forma dorosła pojawia się tylko u kotów. Dlatego też glistnicę powodują larwy tego pasożyta wewnętrznego, które zasiedlają rozmaite narządy ludzkiego ciała. Głównymi symptomami pojawienia się zakażenia glistą kocią są bóle brzucha, gorączka i osłabienie organizmu, kaszel, ból głowy, jak również: pogorszenie w widzeniu, znacznie powiększenie wątroby lub śledziony. Podstawowym sposobem zapobiegania toksokarozy jest zachowanie należytej higieny. Tymczasem najważniejszą profilaktyką przeciwko glistnicy jest regularne odrobaczanie – ta choroba pojawia się, gdy w organizmie ludzkim pojawia się tasiemiec psi. Koty przeważnie zarażają się tym pasożytem poprzez zjedzenie jego żywiciela pośredniego, jakim jest pchła. Oczywiście takie przypadki są ogromną rzadkością i przeważnie obejmują one głównie – jest następstwem zarażenia się człowieka tasiemcem bąblowcowym. Aczkolwiek w tym przypadku pierwszorzędnym żywicielem jest lis, sporadycznie kot. Jaja tego pasożyta wewnętrznego zazwyczaj znajdują się na leśnych owocach i grzybach. Gdy człowiek zje te produkty, lecz nich nie umyje, w prosty sposób dochodzi do zarażenia. Bąblowica jest bardzo groźną dolegliwością, ponieważ dojrzałe larwy tasiemca wędrują w kierunku różnych narządów wewnętrznych. Tym samym osiadają one w wątrobie. W najcięższych przypadkach występuje konieczność usunięcia chorego fragmentu narządu. Najlepszą profilaktyką przeciwko tasiemcowi bąblowcowemu jest dokładne mycie rąk, produktów leśnych oraz regularne odrobaczanie kota. Giardioza – to nazwa choroby wywoływanej przez pierwotniaki z rodziny Giardia lamblia. Jego głównym miejscem bytowania jest jelito cienkie zwierząt. Dolegliwość ma specyficzną przypadłość, mianowicie nie wykazuje ona widocznych objawów, jednak w wielu przypadkach powoduje biegunki. Patogen ten jest dość pospolity i wegetuje w organizmach ludzkich, jak również u zwierzęcych w naturalny sposób. Dlatego w momencie pojawienia się Giardii lamblii u któregoś z domowników, należy odrobaczyć całą ludzką i zwierzęcą rodzinę. Zapisz się na newsletter!

Obecnie istnieje wiele skutecznych sposobów na to jak leczyć świerzb u kota. Pierwszą czynnością, jaką podejmie lekarz weterynarii, jest dokładne wyczyszczenie uszu oraz miejsc zmienionych chorobowo przez pasożyty. W przypadku, gdy pasożyty znajdują się głęboko, konieczne może okazać się dokładne płukanie uszu.

Robaki u psa lub kota to dość duży kłopot dla właściciela i sporo przykrych dolegliwości dla samego zwierzaka. Z naszego poradnika dowiesz się, czy można zarazić się robakami od psa i kota, jakimi pasożytami może zarazić się pupil, dlaczego warto go odrobaczać i w jaki sposób zwierzęce pasożyty przenoszą się na ludzi. Glisty Człowiek może zarazić się glistami w różnych miejscach. Do zarażenia dochodzi najczęściej za pośrednictwem brudnych rąk. Po połknięciu jaj glisty, trafiają one do przewodu pokarmowego, gdzie wylęgają się z nich larwy. Następnie larwy przedostają się przez ściany jelit do krwioobiegu i wędrują dalej do różnych narządów, w tym płuc, wątroby, gałki ocznej, a nawet mózgu, powodując ich uszkodzenie. Co zrobić, aby uniknąć zarażenia? Przede wszystkim warto wiedzieć, gdzie najczęściej występują glisty i zachować odpowiednią higienę. Zobacz, jak i gdzie najłatwiej złapać glisty: Zabawa ze szczeniętami i kociętami Pojedyncza glista składa ok. 250 000 jaj dziennie. Szczenięta mogą zarazić się nią już w życiu płodowym. Psie i kocie niemowlęta mogą również „wyssać ją” wraz z mlekiem matki. Pamiętaj, aby dokładnie myć ręce po zabawie ze szczeniętami i kociętami, aby nie nabawić się glist. Jeśli chcesz uchronić siebie i zwierzaki, odrobaczaj swoje czworonogi zgodnie z zaleceniami znajdującymi się na opakowaniu preparatu na odrobaczenie. Sprzątanie kup na spacerze Glisty mogą zagrażać ludziom i wywoływać groźne choroby. Do zarażenia często dochodzi po nieświadomym spożyciu mikroskopijnych jaj wydalonych wraz z kałem przez psy i koty będące nosicielami niechcianych lokatorów. Zawsze używaj woreczka do sprzątania kup po swoim czworonogu na spacerze i w ogródku. W ten sposób zmniejszysz ryzyko rozprzestrzeniania się robaków. Pamiętaj, aby umyć ręce po sprzątnięciu odchodów swojego pupila. Brudne ręce Glistą można zarazić się w wielu miejscach, np. Podczas prac w ogródku. Na „złapanie” tego pasożyta narażone są jednak głównie dzieci – zarówno te, które bawią się z zarażonym psem, jak i te, które nie myją rąk po zabawie na świeżym powietrzu. Znajdujące się w glebie lub piasku jaja glisty mogą też przykleić się do sierści Twojego czworonoga, zwłaszcza gdy prawdziwą frajdę sprawia mu kopanie w ziemi. Zawsze myj ręce po głaskaniu lub zabawie ze swoim pupilem. Tasiemce Tasiemce to robaki, które żyją kosztem swoich żywicieli, często zadomawiając się w jelitach naszych czworonogów. Ciało tych niepożądanych lokatorów składa się z członów. Dojrzałe człony wypełnione jajeczkami odrywają się od reszty ciała i wraz z kałem naszego pupila wydostają się na zewnątrz. Chociaż nie są one żywe, nadal się poruszają. Gdy Twój czworonożny przyjaciel ma tasiemca, wokół jego odbytu lub w odchodach zauważysz małe, białe, pełzające człony przypominające pestki ogórka. Psy i koty mogą zarazić się tasiemcem przez połknięcie pcheł-żywicielek, podczas polowania, po zjedzeniu padliny, surowego mięsa i podrobów. U psów zarażenie objawia się swędzeniem odbytu, wymiotami i biegunką. Człowiek zaraża się robakami podobnie jak pies czy kot, przypadkowo połykając pchłę-żywicielkę (np. Podczas głaskania swojego pupila). A więc na często zadawane przez właścicieli czworonogów pytanie, czy można zarazić się robakami od psa lub kota, odpowiedź jest jak najbardziej twierdząca. Niektóre tasiemce, jak bąblowiec, wywołują u ludzi groźne choroby. W ciele człowieka cierpiącego na bąblowicę rozwijają się larwy, wokół których tworzy się torbiel. Torbiel ta stopniowo się powiększa, wywołując poważne objawy i dolegliwości, a jej pęknięcie zagraża nawet życiu. Bąblowica jest ciężka do wykrycia, dlatego lepiej jej zapobiegać poprzez regularne odrobaczanie czworonoga, pilnowanie, aby nie zjadał padliny i zachowanie odpowiedniej higieny. Nicienie Nasi czworonożni przyjaciele mogą nabawić się nicieni na kilka sposobów: poprzez połknięcie larw pasożytów znajdujących się w glebie, wniknięcie larw przez skórę lub po zjedzeniu zarażonego gryzonia lub ptaka. Choroby wywołane przez nicienie często przebiegają bezobjawowo u dorosłych zwierząt. U młodych psów zazwyczaj pojawiają się ostre objawy takie jak biegunka, senność i niedokrwistość. W niektórych przypadkach infekcja może doprowadzić nawet do śmierci. Na zarażenie nicieniami narażeni są również ludzie. Larwy mogą wnikać w naszą skórę, wywołując podrażnienia i swędzenie. Nie należy więc chodzić boso po zanieczyszczonym piasku lub ziemi, aby nie narażać się na kontakt z pasożytami. Nicieniami można zarazić się również poprzez połknięcie larw. Najczęstsze objawy infekcji wywołanej nicieniami to zmiany skórne w miejscu wniknięcia i przemieszczania się larwy, którym towarzyszy świąd. Niektóre infekcje mogą objawiać się bólem brzucha, biegunką i niedokrwistością, a jeszcze inne wzdęciem jelit. Sposoby na robaki Właściciele czworonogów mogą wybierać spośród szerokiej gamy preparatów do odrobaczania, takich jak tabletki odrobaczające, które zabijają pasożyty jelitowe u psów i kotów. Jeśli szukasz bezstresowego sposobu na odrobaczanie kota, kuracja w formie kropelek idealnie sprawdzi się przeciw tasiemcom i nicieniom. Łatwa do aplikacji forma kropelek do stosowania na skórę zaoszczędzi Twojemu ulubieńcowi niepotrzebnego stresu i pozwoli pozbyć się najczęściej występujących u kotów pasażerów na gapę. Jeśli nie chcesz zarazić się robakami od kota, odrobaczaj dorosłe zwierzaki przynajmniej raz na trzy miesiące. Zabezpieczysz je w ten sposób przed pasożytami jelitowymi i nie dopuścisz do zarażenia siebie i innych.

^{Według Li Lanjuana, epidemiologa i członka zespołu utworzonego w celu badania koronawirusa, niewykluczone, że 2019-nCoV może przenosić się także na zwierzęta. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wcześniej stwierdziła, że nie ma dowodów na to, że zwierzęta takie jak psy czy koty, mogą zostać zarażone wirusem. Organizacja}

Czym można zarazić się od kota? Powszechnie znanymi chorobami, takimi jak: grzybica czy świerzb, groźną dla kobiet w ciąży toksoplazmozą, a także bardzo trudną w leczeniu toksokarozą czy chlamydiozą, która u człowieka daje objawy rzeżączki. Są to antropozoonozy (inaczej zoonozy), czyli choroby odzwierzęce. Należą do nich zarówno zakaźne, jak i pasożytnicze choroby zwierząt, którymi może zarazić się także człowiek. Sprawdź, jakie jeszcze choroby przenoszą koty i jak uniknąć zakażenia. Lecznicze działanie psów było znane od dawna, okazuje się, że również koty mają pozytywny wpływ na zdrowie człowieka. Spis treściCZYM MOŻNA ZARAZIĆ SIĘ OD KOTA? JAKIE CHOROBY PRZENOSZĄ KOTY? Czy wiesz, że od kota można zarazić się chorobą kociego pazura, toksokarozą, świerzbem, a nawet grzybicą. Są to tzw. choroby odzwierzęce (inaczej zoonozy) - zakaźne lub pasożytnicze choroby zwierząt (bądź przez zwierzęta tylko roznoszone). U człowieka do zakażenia dochodzi zazwyczaj poprzez bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem lub jego odchodami. Większość z nich określa się mianem "choroby brudnych rąk", co oznacza, że aby uniknąć zakażenia, wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Sprawdź, jakie choroby przenoszą koty i jak postępować, by zapobiec zakażeniu, zarówno u człowieka, jak i u kota. CZYM MOŻNA ZARAZIĆ SIĘ OD KOTA? JAKIE CHOROBY PRZENOSZĄ KOTY? Toksokaroza Toksokaroza (toxocarosis) to choroba pasożytnicza, która u kotów jest wywoływana przez toksokary - larwy glist kociej (Toxocara leonina). Koty są nosicielami glist, które w ich jelitach wytwarzają jaja z larwami. Kot wydala je z organizmu wraz z kałem. Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez kontakt z zakażoną ziemią, piaskiem, pokarmem, zwierzętami i ich odchodami. Larwy są małe i lepkie, dlatego łatwo przyczepiają się do futra kota i jego łap. Następnie kot zostawia je na podłodze, stole, a także na rękach człowieka. Po połknięciu larwy dojrzewają w organizmie człowieka, a następnie umiejscawiają się w różnych narządach wewnętrznych - płucach, wątrobie, mózgu, a nawet oku - gdzie mogą żyć nawet kilka lat. U ludzi zespół larwy wędrującej trzewnej charakteryzuje się zmianami w zachowaniu, bólami głowy, drgawkami, bólami brzucha, wysypką, gorączką, powiększeniem śledziony i powiększeniem wątroby, czasami upośledzeniem widzenia lub padaczką. Leczenie jest trudne i długotrwałe (trwa kilka miesięcy). Jak zapobiec zakażeniu? Istotne jest regularne odrobaczania kotów, częste mycie rąk przede wszystkim przed jedzeniem, po kontakcie ze zwierzętami czy po zabawie, szczególnie po wizycie w piaskownicy czy na placach zabaw. Bąblowica Bąblowica to choroba pasożytnicza, wywoływana przez tasiemca bąblowcowego. Do zakażenia dochodzi poprzez połknięcie jaj bąblowca. Źródłem tego zarażenia są odchody kota. Jaja, po dostaniu się do organizmu człowieka, przekształcają się w larwy, które potrafią rosnąć w nim przez wiele lat i osiągnąć wielkość główki kapusty. Dojrzałe larwy (bąble) bytują w wielu narządach, w wątrobie, otaczając się grubą osłonką w której znajduje się płyn. Stwarzają one poważne ryzyko pęknięcia i krwotoku wewnętrznego. Leczenie obejmuje operację, zazwyczaj usunięcie zajętego przez pasożyta narządu (np. resekcję wątroby) i terapię lekami przeciwpasożytniczymi. Aby uniknąć zakażenia, należy odrobaczać koty i często myć ręce. Jaja mogą znajdować się także na owocach leśnych lub na grzybach, ponieważ żywicielem pośrednim pasożyta są także lisy. Dlatego po powrocie z grzybobrania lub leśnej wędrówki należy dokładnie umyć grzyby i zebrane w lesie owoce. Toksoplazmoza Toksoplazmoza (toxoplasmosis) to choroba wywoływana przez pierwotniaka Toxoplasma gonidii. Wydalane z kałem kota formy przetrwalnikowe - oocysty - mogą przetrwać wiele miesięcy w niekorzystnych warunkach. Jednak mimo sporej liczby zarażonych kotów, w ich kale rzadko stwierdza się oocysty – obserwuje się to jedynie u 0,8-1% populacji. Należy pamiętać, że oocysta jest nieinwazyjna w momencie wydalania z kałem, staje się niebezpieczna dla człowieka dopiero po pewnym czasie (1-5 dni). Oznacza to, że świeży kał chorego kota nie jest groźny. Wystarczy codzienna zmiana żwirku i dezynfekcja kuwety, by uniknąć zarażenia toksoplazmozą. Co więcej, koty sieją oocysty tylko przy pierwszym zarażeniu toksoplazmozą – a więc kot seropozytywny (taki, który miał wcześniej kontakt z pierwotniakiem i wytworzył przeciwciała) jest właściwie bezpiecznym towarzyszem ciężarnej kobiety. Jeżeli kot jest seronegatywny (testy laboratoryjne wskazują, że nie był zarażony), jest jedynym kotem w domu, nie wychodzi na dwór i nie ma możliwości polowania na chore ptaki czy gryzonie, a ty nie karmisz go surowym mięsem – nie ma możliwości, że zarazisz się od niego toksoplazmozą. U zdrowego człowieka (także u dzieci) toksoplazmoza przebiega bezobjawowo. Czasami pojawiają się objawy grypopodobne lub powiększenie węzłów chłonnych. U osób z osłabioną odpornością (np. u chorych na AIDS) choroba może mieć przebieg bardzo ostrej infekcji. Toksoplazmoza groźna dla kobiet w ciąży Kobieta w ciąży lub planująca dziecko powinna unikać kontaktu z kotami. U ciężarnej kobiety, która wcześniej nie chorowała, i w związku z tym nie wytworzyła przeciwciał, po zakażeniu może dojść do ciężkich uszkodzeń płodu i powstania wad wrodzonych (np.: głuchota, upośledzenie umysłowe, ślepota), a nawet poronienia. Kobiety planujące dziecko, nie tylko te posiadające koty, powinny zbadać się w kierunku obecności przeciwciał na toksoplazmozę. Brak przeciwciał oznacza, że ciężarna powinna być pod szczególną kontrolą lekarską. SPRAWDŹ >> Co o toksoplazmozie powinna wiedzieć kobieta w ciąży lub planująca dziecko? Świerzb Świerzb wywoływany jest przez świerzbowca drążącego, pasożyta należącego do rodziny roztoczy. Świerzbowiec pasożytuje w skórze człowieka i zwierząt. Żywi się komórkami skóry i rozmnaża się na jej powierzchni, dlatego zarażony kot zaczyna łysieć, a odkryta skóra jest sucha. Świerzbowce kocie mogą potencjalnie zarazić człowieka, ale ryzyko jest niewielkie, co oczywiście nie zwalnia właścicieli od zachowania środków ostrożności i leczenia kotów domowych. Świerzbowiec może się przenieść z kota na ludzi. Jednak dochodzi do tego w rzadkich sytuacjach, np. przy obniżonej odporności (dzieci lub osoby w podeszłym wieku albo ludzie chorzy np. na białaczkę, AIDS, albo po przeszczepach narządów). Wtedy może dojść do wniknięcia świerzbowca usznego do naskórka ludzkiego, nie wywołuje to jednak żadnych groźnych skutków – lekkie zaczerwienienie i swędzenie ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Aby uniknąć zakażenia, należy obserwować furto kota (czy nie ma pierwszych objawów łysienia), a także często myć ręce i prać w wysokiej temperaturze ubrania/bieliznę/pościel. Grzybica strzygąca Grzybica strzygąca ma dwie postacie: powierzchowną - charakteryzuje się występowaniem odgraniczonych, owalnych zmian na skórze głowy owłosionej, zarówno kota, jak i człowieka. Typowe są włosy odłamane i zniszczone; głęboką - występują guzy zapalne z wypływającą ropną treścią. Włosy zwykle samorzutnie wypadają. Mogą pojawiać się też objawy ogólne - gorączka czy limfocytoza. Leczenie jest długotrwałe (leki doustne, szczepionka, antyseptyczne kąpiele). Aby nie dopuścić do zakażenia, należy często sprzątać mieszkanie, prac pościel i kocie legowiska, koce w wysokiej temperaturze, a przede wszystkim często myć ręce (zawsze po zabawie z kotem). Choroba kociego pazura Choroba kociego pazura jest spowodowana przez bakterie Rochalimaea henseale, które są przenoszone przez pchły. Do zakażenia dochodzi przez ugryzienie albo zadrapanie przez kota. Często na chorobę kociego pazura chorują dzieci. Zwierzęta nie mają żadnych objawów zarażenia tą bakterią. U człowieka początkowo choroba przebiega bezobjawowo lub tylko z objawami w miejscu zranienia (miejscowe zaczerwienienie, grudka zapalna). U nielicznych pacjentów, po kilku tygodniach, może pojawić się gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, które mogą przebiciu (wtedy dochodzi do wylania treści ropnej). Inne objawy chorobowe to: bóle głowy, pleców, podbrzusza, zmęczenie. Aby uniknąć zakażenia należy zapobiegać zapchleniu kota i unikaj sytuacji, w których kot może gryźć lub podrapać. Jeśli już dojdzie do zadrapania, jak najszybciej oczyść uszkodzoną powierzchnię skóry wodą utlenioną. Chlamydioza Chlamydioza, a konkretnie Chlamydophila psittaci typ koci, to choroba bakteryjna, która u kotów objawia się tzw. kocim katarem: zwierzę często kicha, a z jego oczu wypływa śluzowata wydzielina. choroba najczęściej atakuje młode koty, poniżej pierwszego roku życia, ze względu na niedojrzały układ odpornościowy. Podstawową drogą zakażenia jest kontakt z wydzieliną z worka spojówkowego chorego kota. U człowieka zazwyczaj objawy choroby nie pojawiają się. Bardzo rzadko występują objawy podobne do objawów rzeżączki. U mężczyzn można zauważyć nieprawidłową wydzielinę z cewki moczowej. Aby zapobiec chorobie, stosuje się u kotów coroczne szczepienia ochronne. Wścieklizna Wścieklizna ta śmiertelna choroba, która jest wywołana przez wirusa Rabies virus (RABV). Człowiek może zarazić się nią w wyniku pogryzienia przez chore zwierzę. Okres inkubacji trwa 2 miesiące, podczas których możliwe jest uodpornienie na działanie wirusa za pomocą podania antytoksyny i serii szczepionek. Jaka to choroba? Pytanie 1 z 12 Co dolega temu dziecku? Atypowe zapalenie skóry Atopowe zapalenie skóry Atypiczne zapalenie skóry

Czas rozwoju wirusa w organizmie wynosi od 3 tygodni do 3 miesięcy. Przebieg choroby jest uzależniony m.in. od głębokości ugryzienia i odporności własnej. Jeśli po zakażeniu się wirusem dana osoba nie otrzyma odpowiedniego leczenia, wścieklizna może spowodować zapalenie mózgu, a w ostateczności doprowadzić do śmierci.

Przez aktualizacja dnia 18:58 Czym mogą zarazić nas koty? Choroby odzwierzęce, czyli zoonozy, to choroby wywoływane przez wirusy, bakterie, grzyby czy pasożyty, którymi człowiek może zarazić się od zwierzęcia. Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez bezpośredni kontakt z kotem chorym lub nosicielem, czy też kontakt z jego wydzielinami i wydalinami, bardzo rzadko natomiast drogą powietrzną. Na szczęście większość zoonoz, którymi można zarazić się od kota, występuje sporadycznie, natomiast aby zapobiec innym, należy przestrzegać zasad higieny oraz dbać o zdrowie kota. Warto przy okazji uświadomić sobie fakt, że są choroby, którymi to my możemy zarazić kota. Wścieklizna Shutterstock Bardzo groźna, nieuleczalna choroba, którą możemy się zarazić od kota. Wywołuje ją wirus z rodzaju Lyssavirus. Kot nie jest co prawda rezerwuarem tego wirusa, natomiast może przenieść go na człowieka, jeśli sam zostanie pogryziony przez zwierzę dzikie, np. lisa czy kunę. Potencjalnie zagrożone są więc koty wychodzące i wolno żyjące. Wirus wścieklizny wydalany jest wraz ze śliną, najczęściej do zakażenia dochodzi poprzez pogryzienie. W przypadku pogryzienia przez nieznane zwierzę należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza – w okresie inkubacji wirusa możliwe jest uodpornienie organizmu na jego działanie przy pomocy serii szczepionek oraz antytoksyny. Należy to zrobić zanim wirus dotrze do układu nerwowego. Bezpośrednią przyczyną śmierci jest bowiem wywołane przezeń ostre zapalenie mózgu. W Polsce jedynie psy objęte są ustawowym obowiązkiem szczepienia przeciw wściekliźnie. O szczepieniu kota decyduje opiekun, jednak zalecane jest szczepienie wszystkich kotów wychodzących, nawet sporadycznie. Dostępne są już szczepionki przeciw wściekliźnie niezawierające adiuwantu – są nieco droższe niż te standardowe, ale w ich przypadku nie musimy obawiać się ryzyka wystąpienia mięsaka poszczepiennego w miejscu iniekcji. Toksoplazmoza ©Shutterstock Kolejna choroba przenoszona przez koty to toksoplazmoza. Wywołuje ją pierwotniak Toxoplasma gonidii. Koty albo w ogóle nie wykazują objawów klinicznych toksoplazmozy bądź reagują na zakażenie biegunką, dlatego trudno ją rozpoznać (poważniejszą postać choroba może przybrać tylko w przypadku zarażenia się kota o obniżonej odporności). Koty natomiast mogą być krótko nosicielami pierwotniaków. Także u ludzi w większości przypadków ta kocia choroba u ludzi przebiega bezobjawowo. Czasem przybiera postać grypopodobną. Toksoplazmoza wzbudza jednak szczególne obawy wśród kobiet w ciąży, jako że może doprowadzić do uszkodzenia płodu lub rozwinięcia się u niego wad wrodzonych, a nawet do poronienia. Dzieje się tak tylko w przypadku kobiet, które nie miały wcześniej kontaktu z pierwotniakiem i nie wykształciły w ten sposób odporności (badania w kierunku obecności przeciwciał na toksoplazmozę zalecane są wszystkim kobietom w ciąży). Jak uchronić się przed zakażeniem toksoplazmozą? Należy przy tym pamiętać, że ciężarna kobieta nie powinna pozbywać się z domu kota, co wciąż zalecają niektórzy lekarze, wykazując ignorancję wobec dróg zarażenia się chorobą, a także metod profilaktyki. Aby uniknąć zarażenia tą chorobą od kota, wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Po pierwsze, organizmy wywołujące chorobę obecne są w kocim kale. Wraz z nim wydalane są oocysty, czyli formy przetrwalnikowe pierwotniaków. Te z kolei dostają się do organizmu kota w przypadku połknięcia wraz z zarażonym mięsem bądź wodą. Oocysty stwierdzono w kale zaledwie 0,8-1% populacji kotów, a co więcej – świeżo wydalone, nie są niebezpieczne dla człowieka. Kot wydala oocysty maksymalnie do 20 dni od zarażenia i tylko raz w życiu. Częsta zmiana żwirku i dezynfekcja kuwety skutecznie chroni przez zarażeniem, a dla zwiększenia bezpieczeństwa można powierzyć obowiązek sprzątania kociej toalety innemu domownikowi. Znacznie częstszą przyczyną zachorowania na toksoplazmozę wśród ludzi jest zjedzenie nieumytych, surowych warzyw i owoców, surowego bądź niedogotowanego mięsa, wypicie wody zawierającej oocysty czy nieumycie rąk po kontakcie z surowym mięsem. Natomiast niepodawanie kotu surowego mięsa i uniemożliwienie mu polowania oraz picia wody z niepewnego źródła to metody zapobiegające skonsumowaniu przez zwierzę oocyst pierwotniaka. Choroba kociego pazura Shutterstock Choroba kociego pazura, czyli bartonelloza, wywoływana jest przez bakterię Bartonella hensleae, która roznoszona jest głównie przez pchły. Pasożyty są przyczyną zarażania się bakterią przez koty. Nasi pupile są jednak tylko bezobjawowymi nosicielami. Do zarażenia się przez człowieka tą chorobą od kota dochodzi najczęściej w wyniku podrapania, rzadziej – ugryzienia przez zwierzę będące nosicielem. U ludzi choroba w większości przypadków przebiega bezobjawowo lub z objawami grypopodobnymi. Objawy kliniczne mogą jednak wystąpić u dzieci i młodzieży oraz osób z obniżoną odpornością. Obejmują one: zmiany skórne w obrębie rany po zadrapaniu/ugryzieniu (pojawia się zaczerwienienie w chorym miejscu oraz grudka bądź pęcherzyk, które następnie pokrywają się strupem), powiększone węzły chłonne, które stają się twarde i bolesne, w przypadku zropienia węzłów chłonnych możliwe jest wydostanie się ropy na zewnątrz i wytworzenie się przetoki, zapalenie spojówek u ok. 10% osób zarażonych. W przypadku cięższego przebiegu choroby bądź obniżonej odporności chorego konieczna jest antybiotykoterapia. Profilaktyka choroby kociego pazura polega głównie na walce z pasożytami zewnętrznymi (pchłami) u kota. W przypadku podrapania lub pogryzienia przez kota ranę należy zdezynfekować. Jakie jeszcze choroby przenoszą koty? Chlamydioza Chlamydioza wywoływana jest przez bakterię Chlamydophila felis. U kotów bakteria ta wywołuje przewlekłe zapalenie spojówek. Objawia się obfitym, surowiczym wysiękiem z worka spojówkowego, obrzękiem spojówek i mrużeniem oczu. Objawy ze strony układu oddechowego towarzyszą zakażeniu rzadko. Chorobę leczy się poprzez zastosowanie kropli do oczu z antybiotykiem, antybiotykoterapii ogólnej oraz wspomagająco preparatów podnoszących odporność. Bakteria wywołująca chlamydiozę u kotów rzadko przenosi się na ludzi. Na wszelki wypadek wystarczy zachować higienę przy kontakcie z chorym kotem (mycie rąk). Dostępne są szczepionki dla kotów przeciwko chlamydiozie, podawane zwykle razem ze szczepionkami przeciw panleukopenii oraz wirusom kataru kociego. Grzybice skórne Choroby skórne wywoływane przez grzyby przenoszą się dość łatwo pomiędzy zwierzętami czy zwierzętami i człowiekiem. Do chorób grzybiczych dotykających koty, którymi może zarazić się człowiek, należą: Dermatofitozy Są wywoływane najczęściej przez grzyba Microsporum canis, występujący też wśród innych zwierząt oraz wśród ludzi. Objawy choroby u kota obejmują przerzedzenie sierści i miejscowe wyłysienia oraz lekki łupież. W leczeniu zastosowanie znajdują szczepionka przeciwgrzybicza oraz środki przeciwgrzybicze miejscowe i doustne. Dermatofitoza przenosi się szczególnie łatwo na dzieci, osoby starsze i osoby z osłabioną odpornością – na czas leczenia kota powinny one ograniczyć kontakt ze zwierzęciem. Zalecane jest stosowanie rękawiczek ochronnych przy kontakcie z kotem, częste mycie rąk oraz odkażanie miejsc, w których kot przebywał (w tym pranie kocyków w wysokiej temperaturze), gdyż mogą znajdować się tam zarodniki grzybów. Sporotrichoza Jest wywoływana przez grzyba Sporotix schencii, występującego w drewnie, glebie i na roślinach. W przeciwieństwie do dermatofitozy, ta choroba występuje u kotów rzadko. Do zakażenia dochodzi w przypadku kontaktu uszkodzonej skóry z miejscem występowania grzyba – np. skórą chorego zwierzęcia, przy ukłuciu kolcem róży itd. Grzyb wywołuje ropne zapalenie skóry, objawiające się występowaniem grudek lub guzków na skórze, które następnie przekształcają się w ropiejące owrzodzenia. Postępowanie w przypadku zarażenia się zwierzęcia jest analogiczne do postępowania przy innych grzybicach. Grzybica strzygąca Objawia się występowaniem owalnych zmian na skórze owłosionej (zniszczone, przerzedzone włosy, zmiany są wyraźnie odgraniczone), rzadziej występowaniem ropnych guzków. Leczenie choroby jest długotrwałe, postępowanie – podobne jak przy innych grzybicach. Robaczyce Do zarażenia się pasożytami wewnętrznymi dochodzi u ludzi (podobnie jak u kotów) drogą pokarmową. Należy podkreślić, że człowiek rzadko staje się żywicielem tych pasożytów – jest raczej żywicielem przypadkowym, co nie zmienia faktu, że zagrożenie zarażeniem się istnieje. Przyczyną zarażenia się pasożytem jest najczęściej nieprzestrzeganie zasad higieny. Do robaczyc, które mogą wystąpić u człowieka, należą: Glistnica (toskokaroza) Choroba wywołana przez glistę kocią, którą zarazić się można poprzez spożycie zanieczyszczonej jajami pasożyta żywności bądź wody bądź – w przypadku dzieci – poprzez wkładanie do ust brudnych rąk. Bardziej prawdopodobne jest zarażenie się dziecka jajami glisty podczas zabawy w piaskownicy czy na trawie niż w bezpośrednim kontakcie z kotem. U człowieka nie dochodzi do rozwoju glisty do jej dorosłej formy, jako że żywicielem ostatecznym jest kot. Toksokarozę wywołują więc larwy glisty, które u człowieka mogą umiejscowić się w różnych narządach ciała. W zależności od tego, do symptomów należeć mogą ból brzucha, gorączka i osłabienie, kaszel, ból głowy, upośledzenie widzenia, powiększenie wątroby lub śledziony. Profilaktyka toksokarozy polega przede wszystkim na zachowaniu szeroko pojętej higieny, a także na regularnym odrobaczaniu kota. Tasiemczyca Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, który bytuje niekiedy w jelitach kotów, ale rzadko u człowieka. Kot zaraża się tasiemcem zazwyczaj poprzez zjedzenie pchły, która jest żywicielem pośrednim pasożyta. Podobnie zaraża się i człowiek, tak więc przypadki te są sporadyczne i dotyczą głównie dzieci. Bąblowica To choroba wywoływana przez tasiemca bąblowcowego, którego żywicielem najczęściej są lisy, rzadko koty. Jaja bąblowca (obecne w odchodach zarażonych zwierząt) mogą znajdować się na owocach leśnych i grzybach. Człowiek może zarazić się także poprzez brudne ręce. Choroba jest groźna, jako że dojrzałe larwy przedostają się do różnych narządów wewnętrznych, np. wątroby, a leczenie obejmować może nawet konieczność chirurgicznego usunięcia zajętego przez nie fragmentu. Profilaktyka polega przede wszystkim na dokładnym myciu owoców czy grzybów zebranych w lesie, myciu rąk oraz odrobaczaniu kota. Giardioza Choroba wywoływana przez pierwotniaka Giardia lamblia, bytującego w jelicie cienkim. Zakażenie często nie daje objawów, choć może też wywoływać biegunki. Pierwotniak ten występuje bardzo pospolicie zarówno wśród ludzi (zwłaszcza dzieci), jak i zwierząt. W przypadku wykrycia pasożyta u kota bądź u członka rodziny, należy przebadać na ich obecność wszystkich domowników oraz zwierzęta – nie wiadomo nigdy, kto był pierwotnym źródłem zakażenia, czy człowiek, czy zwierzę. Czym człowiek może zarazić kota? Do chorób występujących u człowieka, którymi mogą się zarazić koty, należą: gruźlica – prątkujące osoby zarazić mogą łatwo swoje koty, co więcej – podczas gdy chorujące na gruźlicę zwierzęta bardzo rzadko zarażają ludzi, odwrotna sytuacja ma miejsce znacznie częściej, zakażenie gronkowcem złocistym, wywołujące ropne zmiany zapalne w obrębie skóry, płuc, mózgu, dróg moczowych; kot może zarazić się poprzez bliski kontakt z chorym człowiekiem, zakażenie paciorkowcami (wywołującymi u ludzi zmiany zapalne skóry, anginę, szkarlatynę, zakażenie dolnych dróg oddechowych) – chora osoba powinna ograniczyć kontakt ze zwierzęciem, jako że bakterie przenoszą się na kota dość łatwo przy bliskim kontakcie, salmonelloza, choroby górnych dróg oddechowych, głównie infekcje wirusowo-bakteryjne, rzadko czysto wirusowe, zakażenie rotawirusem, wywołujące silne wymioty i biegunki – może być groźne dla życia zwłaszcza młodych, starych lub osłabionych, chorujących już zwierząt.

Charakteryzuje się bardzo ciężkim przebiegiem i wysoką (nawet 70%) śmiertelnością u zwierząt, u których doszło do rozwoju pełnego zakresu objawów. Początkowo nie różni się przebiegiem od postaci klasycznej – pojawia się gorączka, posmutnienie. Kot jest mniej chętny do jedzenia i aktywności, zauważalne jest zaczerwienienie

[quote name='kolka_wet'] Pies i Ty zarazicie sie od kota, natomiast każdy inny chory gatunek nie jest źrodłem zarażenia. Zarazicie sie od kota, który wydala cysty, nie od każdego kota. Zarazicie sie też mięsem, roślinami zakazonymi cystami, jesli będziecie miec kontakt z siejacym kotem i np nie umyjecie rąk do jedzenia albo pocałujecie jego słodki pyszczek - koty myjąc się roznoszą po całej sierści ewentualne zarazki czy pasożyty. Kot jest najważniejszym siewca toksoplazmozy, bo wydalane przez niego oocysty są bardzo odporne na warunki zewnętrzne i długo przezywają w środowisku. Dodatkowo źródłem zakażenia jest mięso zawierające pierwotniaka, ale mięso surowe lub niedogotowane, bo obrobka cieplna i zamrażanie łatwo zabija pasożyta.[/quote] Hmmm... Powiem tak: Mnie uczono ( że głównym żródłem zarażenia jest spozywanie surowego bądź niedogotowanego mięsa. Ponoć jest to przyczyna zakażeń w 90% przypadków (dane szacunkowe -nie wiem, na podstawie jakich badań. Tak nam podawali i nie miałam podstaw, by nie wierzyć). Pozostałe przypadki (zakażeń od kota) to głównie dzieci bawiące się w piaskownicy (dzikie koty sie tam załatwiają, a dzieci biora zabawki do ust). Zdarzają sie też (baaardzo rzadko) przypadki zarażenia przez spojówki (kobieta gotuje obiad i pociera ręka oko podczas krojenia surowego mięsa). Kobieta ciężarna może mieć spokojnie w domu kota. Powinna mu sprzatać (albo lepiej niech zagoni do tego męża :eviltong: ) w kuwecie nie rzadziej niż co 24 godziny, bo do czasu 24godz nie dochodzi jeszcze do sporulacji i oocysty jeszcze nie są dojrzałe (nie zdolne do zakażenia), nawet jeśli są obecne w kale. Generalnie koty zazwyczaj wydalają oocysty przez 2 tygodnie życia, kiedy sa jeszcze młode. Potem juz nie zarażają. Badania: Można zbadac kał kota - czy sa w nim oocysty - ale nie odróżnimy, jesli będą tam inne kokcydia (nie zaszkodzi jednak wyleczyc kota i z tego). Kobieta może zbadać sobie poziom przeciwciał (IF lub ELISA). Jeśli stwierdzimy obecnośc przeciwciał IgM, znaczy, że do zakażenia doszło niedawno i może to byc groźne dla płodu (jeśli kobieta zakaziła sie w ciąży). Jeśli badamy obecnośc IgG, powinny być wykonane dwa badania w odstępie miesiąca. Jeśli miano przeciwciał wyraźnie rośnie, to do zakażenia doszło stosunkowo niedawno. Jeśli utrzymuje sie na stałym poziomie, to kobieta mogła zarazić się nawet i kilkanaście lat temu - Dziecku nic nie grozi. Program szczepień szczenięcia zaczyna się zwykle w wieku 6–8 tygodni. Przykładowy harmonogram szczepień: 7–9 tydzień życia: szczepienie przeciwko nosówce, zakaźnemu zapaleniu wątroby, parwowirozie przy czym w razie potrzeby szczepienia te można podać wcześniej. 11–13 tydzień życia: dawka przypominająca 3 poprzednich

Koronawirusy mogą występować nie tylko u nas, opiekunów zwierzaków, ale i u naszych podopiecznych. W przeciwieństwie do najnowszego ludzkiego wirusa z rodziny koronawirusów (SARS-CoV-2), kocie koronawirusy FCoV są znane lekarzom od lat. Zaliczają się do nich feline enteric coronavirus (FECV) oraz wirus feline infectious peritonitis (FIPV), który wywołuje śmiertelne zakaźne zapalenie otrzewnej kotów (ZZOK lub FIP). Z powodu tego wirusa ludzie z osłabionym systemem odpornościowym cierpią na objawy podobne objawom grypy. Spis treści Czy Covid-19 jest zagrożeniem dla kota?Koronawirus kota – droga zakażenia i właściwościObjawy koronawirusa u kota – jakie objawy kliniczne wykazuje zainfekowany kot?Jak rozpoznać koronawirusa u kota?Jak leczy się infekcję koronawirusem u kota?Koronawirus u kota – jakie są prognozy?Jak ochronić kota przed koronawirusami? Czy Covid-19 jest zagrożeniem dla kota? Pod koniec roku 2019 w Chinach odnotowano pierwsze przypadki infekcji koronawirusem SARS-CoV-2 u człowieka. Na całym świecie choruje obecnie tysiące osób, jednak na pytanie, skąd wziął się wirus SARS-CoV-2, dalej nie znaleziono jednoznacznej odpowiedzi. Stan wiedzy naukowców na ten moment opiera się na przypuszczeniach, że wirus ten, wywołujący duszności, przenoszony jest na człowieka przez nietoperze, łuskowce oraz węże. Przekazanie wirusa SARS-CoV-2 kotu przez człowieka i odwrotnie jest według badaczy mało prawdopodobne. Także dla psów i innych zwierząt, na przykład świń czy kur, choroba Covid-19 nie powinna stanowić zagrożenia, pomimo pozytywnego wyniku testu u psa z Hongkongu po zbadaniu jego nosa i kufy. By stwierdzić faktyczne zainfekowanie wirusem SARS-CoV-2, jego obecność musi zostać stwierdzona w organizmie. W tamtym przypadku obecność SARS-CoV-2 na powierzchni tylko nosa i pyszczka psa wynikała z jego bezpośredniego kontaktu z ciałem opiekuna, u którego potwierdzono Covid-19. Samo zwierzę nie wykazuje objawów infekcji. Niemniej w kontaktach ze zwierzętami należy utrzymywać możliwie jak najwyższą higienę. Najprawdopodobniej Covid-19 nie stanowi dla kotów zagrożenia, jednak znane od lat kocie koronawirusy (FCoV) mogą stanowić dla nich nawet zagrożenie życia. Jakie wirusy zaliczają się do grupy niebezpiecznych dla kota, jakie są objawy infekcji i jak można ochronić kota przed zarażeniem, dowiesz się z tego artykułu. (ostatnia aktualizacja: 13/03/20) Koronawirus kota – droga zakażenia i właściwości Do występujących u kotów koronawirusów FCoV należą feline enteric coronavirus (FECV) oraz wirus feline infectious peritonitis (FIPV). To dwa biotypy tego samego wirusa, które jednak znacznie się od siebie różnią. Biotyp jelitowy: Feline enteric coronavirus (FECV) Ten wirus nie jest wcale u kotów taki rzadko występujący, zwłaszcza u kotów hodowlanych czy żyjących w dużych skupiskach, na przykład przytuliskach. Koty mogą ulec zarażeniu poprzez pośredni lub bezpośredni kontakt z wydzielinami dróg oddechowych, zakażonym kałem lub moczem. Możliwe więc, że kot zarazi się tym wirusem pośrednio, na przykład pijąc wodę z zainfekowanej miski lub korzystając z kuwety zakażonego kota, bądź bezpośrednio podczas zabawy z zakażonym kotem. Wirusy dostają się do jelit, gdzie najpierw namnażają się w komórkach nabłonkowych, a następnie atakują węzły chłonne i komórki żerne. Biotyp fipogenny: Wirus feline infectious peritonitis (FIPV) Infekcja tym wirusem zdarza się znacznie rzadziej niż feline enteric coronavirusem. Jest to związane z drogą zakażenia FIPV – zakażenie nie następuje w wyniku bezpośredniego lub pośredniego kontaktu z zarażonym kotem, a przypadkowych mutacji feline enteric coronavirusa w komórkach żernych. Należy więc stąd wnioskować, że każdy zarażony FECV kot jest potencjalnie nosicielem również wirusa FIPV. Infekcja nie jest też jednak zawsze równoznaczna z tym, że wystąpią jej objawy. Jedynie 5 do 10% dotkniętych wirusem FECV kotów w ciągu swojego życia zachoruje na FIP, przy czym znakomita ich większość to koty młode, do 1 roku życia, lub z osłabionym za sprawą innych infekcji (np. FeLV, FIV) systemem odpornościowym. Gdy zainfekowane fagocyty dostaną się do krwi, zaczynają ekspansję na cały organizm kota i wyrządzają w nim ogromne szkody. Te zależą od przebiegu choroby: Wysiękowa forma FIP warunkuje zapalenia błony surowiczej wyścielającej organy klatki piersiowej, jamy brzusznej i jamy miednicy. Bezwysiękowa forma FIP powoduje wystąpienia ziarniniaków przede wszystkim w wątrobie, śledzionie, trzustce oraz gruczołach limfatycznych. Objawy koronawirusa u kota – jakie objawy kliniczne wykazuje zainfekowany kot? Pierwsze objawy infekcji koronawirusem feline infectious peritonitis u kota mogą wystąpić po już kilku dniach od zainfekowania albo dopiero po kilku miesiącach. Ponieważ wirus atakuje wiele różnych narządów – nerki, wątrobę, centralny układ nerwowy – również objawy kształtują się różnorodnie. Zaliczają się do nich na przykład: Objawy ogólne: nawracająca gorączka, osłabienie i zmęczenie Nagłe zmiany w zachowaniu kota: nerwowość lub strach Zaburzenia ruchowe, na przykład niedowład kończyn lub problemy z koordynacją (ataksje) Zabarwione na żółto błony śluzowe i powłoki oczu (Hiperbilirubinemia) Problemy ze wzrokiem Utrata wagi z jednoczesnym zwiększeniem się obwodu brzucha (wodobrzusze) Duszności FIP niestety zwykle kończy się u kota utratą życia, FECV natomiast wywołuje jedynie łagodne zapalenia jelit, objawiające się biegunkami i podwyższoną temperaturą. Jak rozpoznać koronawirusa u kota? Twój kot śpi ostatnio zadziwiająco długo? Być może występują u niego podejrzane objawy? Bez dwóch zdań musisz się z nim udać do weterynarza na wizytę. Jeśli po przeprowadzaniu z Tobą wywiadu oraz odbyciu ogólnych badań klinicznych u kota wystąpi podejrzenie infekcji koronawirusem, weterynarz do ostatecznej diagnozy może dojść na trzy sposoby: Poprzez pośrednie wykrycie patogenów: z próbkami surowicy krwi lub wydzieliny brzusznej dzięki specjalnie opracowanym testom można określić ilość przeciwciał wykształconych przez system immunologiczny. Poprzez bezpośrednie wykrycie patogenów: z próbkami kału, surowicy krwi lub wydzieliny brzusznej można w środowisku laboratoryjnym przeprowadzić badanie molekularno-biologiczne. Jest to najpewniejsza forma diagnozy. Poprzez diagnostykę laboratoryjną: zmniejszenie się ilości czerwonych ciałek krwi (erytrocytów), albuminy, własnych komórek immunologicznych (limfocytów i trombocytów), a także wzmożona koncentracja białek osocza i fibrynogenu mogą świadczyć o obecności wirusa FIPV. Jak leczy się infekcję koronawirusem u kota? Biegunki i gorączkę wynikające z zakażenia wirusem FECV leczy się na drodze nieskomplikowanej farmakoterapii. FIPV z kolei wywołuje niestety chorobę nieuleczalną. Istnieje jednak wiele środków wspomagających, które poprawią jakość życia kota w ostatnim jego okresie i zniwelują odczuwany przez niego, związany z chorobą ból. Jeśli środki te przestają działać, niestety, ale trzeba rozważyć wraz z zaufanym weterynarzem zabieg uśpienia pupila, by zaoszczędzić mu cierpienia. Koronawirus u kota – jakie są prognozy? Prognoza w przypadku zarażenia się wirusem FECV jest zwykle optymistyczna, niestety istnieje to kilkuprocentowe ryzyko wykształcenia się wirusa FIPV. Jeśli badania wykażą obecność FIPV, niestety trzeba liczyć się z utratą pupila. Jak ochronić kota przed koronawirusami? Przed zainfekowaniem kocimi koronawirusami mogą ochraniać następujące środki zapobiegawcze: Regularne czyszczenie kuwety, misek i poidełek Unikanie kontaktów pupila z chorymi kotami Częste kontrole weterynaryjne, zwłaszcza kociąt i kotek w ciąży Przeciwko FIPV istnieje także szczepionka, która może być stosowana u kotów powyżej 16 miesiąca życia, jest jednak do dziś postrzegana jako dość kontrowersyjna. Lek. wet. Franziska G. Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.

GniLBSj. 139 190 469 490 261 116 16 460 133

czy pies moze sie zarazic od kota